E l s a

از آشنایان قدیمیِ کوفتی(ننوشتم رفیق) این وبلاگ رو می‌خونند.

- انگار ته دل من چیزی زمین گیر شده است که نمی‌تواند سرپا بایستد. آخرش روزی خواهد توانست ولی هنوز نتوانسته است امّا تو.....

غروبی تو همون بیست دقیقه‌ای که وقت داشتم خودم رو برسونم به بچه‌ها سمتِ چهارراه مخبرالدوله، بدو از مینیون پای آلبالو و ترافل‌های توت فرنگی و شکلاتی و کارامل خریدم و پریدم تو ماشین، له و خمیده، هر کی تو حال و هوای خودش، هوایی که شبیه خرداد بود، با یه تاپ و مانتو حتی ملس هم نبود(این قهر کائناته) جون نداشتیم با هم حرف بزنیم، تو دفترچه‌ام نوشتم: «دوزاری‌ام افتاد که هیچوقت از مرحله‌ی آتیه دار بودن استعدادهایم فراتر نخواهم رفت. از طرفی خیالم راحت شده بود که دینی ندارم برای نوشتن یا هر غلط دیگری از طرفی ته دلم خالی شد که هنوز ول معطلم، از طرفی به این ایده‌ی‌ آخرالزمانی که بین دوستان باب شده بود دلخوش بودم، از طرفی ته دلم می‌دانستم صد سال پیش هم مردم تصور می‌کردند در آخر الزمانی دیگر زندگی می‌کنند....»

اقتباس ویلیام وایلر از نمایش‌نامه‌ی زیبای لیلین هلمن.

کتاب شامل ده داستان کوتاه از بیژن نجدی است. نامش، طبق مطلب مندرج در کتاب از وصیت شاعرانه‌ی او گرفته شده است و تنها کتابی است که در زمان حیاتش از وی منتشر شد.

کاش می‌توانستم به تو بفهمانم که زندگی روح چقدر پرهیجان و باشکوه است، چقدر بی‌پایان و محدودیت ناپذیر است، چه زندگی پر از سعادتی است. تنها یک چیز مثل آن وجود دارد و آن وقتی است که آدم هر لحظه در آسمان‌ها بالا و بالاتر می‌رود و تنها ابدیت را دور‌ و‌ بر خود می‌بیند. فضای بی‌پایان، انسان را مست می‌کند. انسان در خود چنان احساس نشاط می‌کند که حاضر نیست آن لحظه را با همه‌ی جلال و شکوه دنیا عوض کند.